Voor de zoveelste keer dacht ik bij mezelf… is dit het nou? Alles wat ik zou moeten hebben had ik. Een fijne vent, mooie kinderen, een huis en een baan, maar ik voelde dat er zoveel meer in me zat.

Ik had regelmatig last van schouderklachten en rugklachten, ook wilde ik nog wel eens iets te veel eten. Je weet wel, van die avonden dat je zo een hele zak chips of reep chocolade naar binnen eet zonder dat je het door hebt.

Toch hield ik krampachtig vast aan de controle en zekerheid. Dat helpt niet.. want mijn hoofd maakte overuren. Over elk wissewasje kon ik me zorgen maken. Als iets anders liep dan dat ik zou willen was het echt niet goed. Wanneer ik er geen grip meer op had werd ik boos en ik gaf anderen heel gemakkelijk de schuld… altijd maar wijzen naar de ander… en maakte ik mij altijd druk om wat anderen van me zouden vinden. Net of moest alles perfect zijn voor de buitenwereld.

Ik zat gewoon niet goed in mijn vel. Eigenlijk zat ik op mijn werk niet goed, gaf ik mezelf veel te weinig aandacht, gaf ik mijn grenzen niet goed aan, durfde ik niet in mezelf te investeren, was ik onzeker en kon ik mezelf niet zijn.

Maar ja… een baan opzeggen is namelijk niet iets wat je zo maar doet en zeker niet een baan met een vast contract. Dat “hoort niet” zo. En als je besluit anders te gaan doen dan moet het van mijn hoofd wel “een succes worden”. Want tja… wat zullen andere mensen daar weer van gaan denken?

Kortom… ik hield mezelf in het cirkeltje. Ik hield mezelf vast, ik kon geen kant op. Ik kon de controle niet loslaten, waardoor ik me steeds vervelender ging voelen.

Tot ik op een dag besloot dat ik niet zo verder mijn leven wilde leven. Ik een opleiding ging doen en een eigen onderneming startte. Dat was slechts het begin…

Ik dacht dat als ik dat ging doen dat ik dan stik gelukkig zou zijn. Uiteindelijk heb ik mij door die ene stap zo enorm veel persoonlijk ontwikkeld dat ik nu wel kan zeggen dat er geen eindbestemming is. Dat het steeds verder gaat. Maar dat het leven zonder de controle, zonder zekerheid maar met flow en vanuit mijn intuïtie wel dat geluk brengt.

Jezelf leren kennen, jezelf leren zijn. Alle lagen van je af gooien. Lagen die je ooit hebt verteld “hoe” je moet zijn, hoe je je moet gedragen, wat je “hoort” te doen. Loslaten van oude ballast die je niet dient. Die er iedere keer voor zorgt dat je dingen niet durft en niet doet, die ervoor zorgen dat je jezelf niet mooi vindt en die je kleiner houden. Het is net een uitje die je af pelt, je komt steeds dichter bij die kern. Bij jou pure jij!

Net zoals toen je kind was en onbevangen, dat je dingen durfde zonder er bij na te denken, dat je oordeelloos was en dat je helemaal niet nadacht over of je het wel goed of fout deed en al helemaal niet wat een ander daar dan van kon denken.

Door die ene stap… ging ik aan mezelf werken. Nee…. niet alleen, ik heb inmiddels al wat coaches en therapeuten versleten. Je kan dit namelijk niet alleen.

Het is het mooiste cadeau wat je jezelf kan geven. Want dit is waar het om draait in het leven. Het gaat namelijk niet om dat mooie huis, die nieuwe keuken of die mooie bank. Hoe jij je voelt en wat je hebt geleerd is wat je nog op je sterfbed weet en voelt. 

Jezelf het waard vinden om jezelf te gaan zien, jezelf mooi vinden en jezelf te kunnen zijn.

Welke ene stap zet jij?